Vakantie wat keek ik daarnaar uit. Inmiddels heeft mijn zoon al 2,5 week vakantie en zijn we net terug van zonnig Kreta. We hebben genoten. Gelukkig wel maar wat baalde ik dat ik zoveel pijn had. Ik keek uit naar vakantie en in mijn hoofd past daar niet de pijn bij die ik wel had. Gek doen met mijn zoontje op het strand, van de mega hoge glijbaan bij een waterpark, een stuk lopen in de bergen, stoeien met mijn zoontje. Het lukte me niet…. ik baal daarvan. Ik wil een gezond lijf, een lijf wat het doet, een lijf om me vrij te voelen in wat ik wil. Dat mijn zoontje zich niet af hoeft te vragen hoe het met mij gaat en wat er kan. Niet dat hij dat altijd doet, hij kan ook ineens aan me hangen of op me springen zonder na te denken (au, maar ook gelukkig!)
Dat ik al een half jaar mega moe ben (anders moe dan gebruikelijke fibro vermoeidheid) helpt ook niet mee. Mijn lijf doet raar, extra raar en ik snap het niet. Volgende week maar opnieuw naar de huisarts. Ik wil weer grip terug op mijn lijf, mijn leven.
Op een fijne dag op vakantie dook ik door de golven, zwom ik met mijn zoon en dook onder hem door, lag ik opgepropt een uurtje bij hem in bed, snorkelde ik alsof ik net als vroeger echt dook tussen de vissen. Ik mis mijn oude lijf, ik mis de vrijheid en vond het in kleine zeer waardevolle momenten terug. Ik koester ze extra en hou ze vast. Pluk de dag is zo belangrijk.
