Alweer een kilo erbij, vol frustratie kijk ik naar het getal op de weegschaal. Eens was ik slank maar ik was ooit ook veel zwaarder dan nu. Samenwonen en mee-eten met mijn lief die alles kon eten wat hij wilde bracht me naar de grote maten mode winkel. Na veel zwoegen kreeg ik het er uiteindelijk af. Toen ik zwanger was kwamen ze er massaal bij. Dat ik aan het einde van de zwangerschap alleen maar kon liggen door bekkenpijn hielp natuurlijk ook niet. Ik besloot toen er 99 kg op de weegschaal te zien was dat ik er niet meer op wilde staan. Zo vermeed ik de 100+ die er natuurlijk gewoon was. Ik viel af, ik kwam aan. In de vollere periode zag ik pas hoe goed ik eruit zag in de slanke periode, eyeopeners dat gewicht vooral in mijn hoofd zat. Toch bleef het moeilijk mijn lijf te omarmen zoals het is.
En nu ik richting de 40 ga (help hormonen!) kom ik weer aan, mijn eigen bedachte kilogrammen-grens ben ik nu 6 kg voorbij. Ik vroeg aan mijn lief, die alle kilo’s zag komen en gaan, of hij het kon aanzien als ik zou blijven zoals ik nu ben. Jawel, de belangrijkste vragen voor mezelf stel ik blijkbaar makkelijker aan iemand anders. Uiteraard gaf mijn lief geen antwoord, zo verstandig is hij, geen enkel antwoord op een vraag die je beter jezelf kunt stellen kan een ander juist beantwoorden. Dus de vraag is kan ik het? Misschien, uiteindelijk gaat het niet om de kilo’s aan mijn lijf (ok natuurlijk ook wel een beetje) maar vooral de kilo’s in mijn hoofd. Die wegen zoveel zwaarder…. Toen vanmorgen in de badkamer mijn zoon na een knuffel een paar keer zachtjes met zijn handen mijn buik indrukte en verzuchte “Oh wat ben je lekker zacht….” wist ik het. Het is een moederschoot om fijn mee te knuffelen, dat is wat het is. Tjonge ik wou dat ik mijn lijf zo kon omarmen als hij het doet.
