Auteur: Ageeth

In veel van mijn blogs, tweets en facebook berichten schrijf ik over mijn Pluk de dag momenten die ik met mijn zoontje beleef. Die momenten zijn erg belangrijk voor me, extra belangrijk omdat ik naast een moeder die leuke dingen doet met haar kind ook een moeder ben die veel pijn heeft door oa fibromyalgie. Het valt me soms zwaar. De laatste tijd is mijn pijn weer toegenomen met daarbij ook nog een flinke dosis extra vermoeidheid. Dat gaat me niet in de koude kleren zitten en ik kan minder dan ik zou willen. Toen ik klein was had mijn moeder pijn, heel vaak heftige hoofdpijnen en ze zonderde zich af en was er eigenlijk niet. Die afwezigheid en het stil moeten zijn dat gevoel wil ik mijn kind niet geven. Mijn moeder kon niet anders maar ik wil het anders en dat is hard werken maar ook dubbelop genieten. En toch doet het me elke keer opnieuw pijn als niet lukt wat ik of wat mijn zoon zo graag zou willen. Gelukkig lukt het me om de kleine zo belangrijke momenten te zien, dat helpt namelijk enorm.

Op de foto een zeer dierbaar Pluk de dag moment, we deden samen yoga. Eerst wat yoga oefening uit een boek en daarna deed hij vooral grappige houdingen en ik deed hem zo goed als ik kon na. We sloten af met een rust moment, knieën en voorhoofd tegen elkaar aan, ogen dicht en rustig ademen. Zo fijn, wat waren we stil en bewust echt samen. We plukken de dag met een beperking en ik hoop dat hij later kan zeggen dat ik er was ondanks mijn pijn.

De afgelopen weken (eigenlijk al maanden) heb ik meer pijn, mijn spieren zitten vast door kou, doordat ik teveel deed of doordat ik te weinig deed of teveel achter elkaar. Het is steeds weer zoeken naar een nieuwe balans omdat alles steeds veranderd. Feit is wel dat ik het afgelopen jaar vooral meer pijn heb gekregen voor mijn gevoel. Dat vind ik erg lastig omdat ik zo mijn best doe door te zwemmen, beweging en rust af te wisselen, dingen te doen die ik leuk vind en energie van krijg. Het valt me zwaar als een terugval heb en niet snel herstel. Dan komt de gedachte of het ooit wel weer iets beter zal gaan toch af en toe op.

Een tijdje geleden ben ik begonnen in een boek over omgaan met pijn en mindfulness dat heet “omgaan met pijn, de kunst van het aanvaarden” Ik heb er al veel aan gehad, stil staan bij het nu en niet blijven weg hollen van de pijn (een voor mij bekende circel waar ik vaak in belande) Ik ben inmiddels op de helft en beland bij de pagina waar de vraag gesteld wordt “Aanvaard je de pijn?” “Pas als je daar volmondig “ja” op kunt zeggen heeft het zin om verder te lezen”. Hoewel ik dacht de pijn ondertussen wel een plek te hebben gegeven kom ik nog niet verder dan die bladzijde. Waarschijnlijk moet ik nog dingen uitzoeken. Blijkbaar hoop ik dat er toch nog wel iets is. Of misschien vind ik zelfs dat er wel wat zou moeten zijn om mijn  dagelijkse pijn te verminderen. Ik blijf nog zoeken naar wat er is en hoop het te vinden en anders vind ik het moment waarop ik  de pijn kan aanvaarden.