Vlak voor het winter werd, de winter die een hele lange herfst werd, vond ik bij de kringloop een heerlijk wollen vest. Alsof hij klaar hing speciaal voor mij. De hele herfst die maanden duurde verwarmde hij me bijna elke dag. Ik werd moe, mijn man kreeg griep en ik ging door in mijn vest die voelde als een warme beschermende knuffel. Zorgde voor mijn zoon, voor mijn schoonmoeder die ziek werd. Allemaal in mijn vest. Tot ik voelde dat ik, zo opgewarmd in mijn vest eigenlijk me ook al tijden niet zo fijn voelde.
Stil thuis op de bank, verdrietig, met thee en in mijn vest. Ik zorg goed voor mezelf, voor mijn lijf en mijn hoofd. Toch? Waarom voel ik me dan zo uitgeput? Bij de huisarts stap ik binnen met een lach, pluk de dag, maar daar kwam ik niet voor. Hoe zit het met zorgen voor mezelf? Toch ook even mijn bloed checken. Hb vet laag, ijzer is opperdepop. Opschroeven is het plan en dat dan na deze erg lange herfst de zon weer gaat schijnen. Geniet ik straks weer open en zonder vest, gewoon als ik.